| Пісаць бясконцыя сціхі і прозу на шпалерах, не думак не хапае, не брыдкіх скудных слоў. З паркета падымаюся, і насунуўшы чыстае адзенне, выходжУ на на паветра басіком. І вось халодны вецер абдае збянтэжны твар, басЫя ногі адчуваюць ніз пад'езда, а вочы ўгрызаюцца ў ноч цудоўнай сепі. Мяне прымае іншы свет - свет дзе нехапае месца чалавеку і толькі цемра доўгая, нібыта шлях луны пад чорнымі аблокамі бяссоніцы успрыме, быццам родны кут. Раблю кроткія шагі па змурожанай пасля дажжу траве. Мокрая трава хутка змяняецца доўгай, амаль што бясконцай сцяжынцай асфальта, выразна высвЕчанай светам рослых ліхтароў. Сцяжынкі моцнай даўжыні ды глбыні, асабліва пад начнымі ліхтарамі, робяць безкаштоўны падарунак кожнаму сумрачнаму вандроўніку. Менавіта ў такі час і ў такім мейсцы кожны губляе аховы штодзённыяі і робіць усё каб разбурыць тужлівы дах разнаокага неба над галавой. Рушыць на перад шагамі моцнымі, пакідаючы за плячыма стужку белай паласы і бачыць сэрцам, далёка перад сабой такую ж, ўсё той жа даўжыні. Брадзіць так буду доўга, дарэмна час губляючы ўначы, і толькі дождж прыветлівы звярне ўвагу на сябе, люстэркі прабудзіушы ды мокры холад у кедах на назе. Вярнуся новы у краіну крэсла, кухні, заўсёды непрачытаных тамоў, здзіўлюся лямпе, што палілася адна ды не загасла у вальфрамавай цішы. Распрануся да гала і пяць мінут аддам на глЕджанне ужо не роднай ночы праз акно. Пасумуем разам праз каменныя бар'еры і паклаўшы цела на кафу, уйду бязмільнымі шагамі на сустрач поўнай цемры і глушы. У раніцы прачнуўшыся пад бокам, абавязкова напішу сціхі ды прозу на разнакаляровым, пяцігадовым палатне... |
