Палім кастры, на плошчы пад небам, шчыра жартуем, тыкая пальцамі ў бок. Сусед мой, што разам спявае і жарт раздае, працягвае томік маленькі, з громкаю назвай: “ Жыццё, што з табой не бывае. Афарызмы і помнікі стагодзяў былых”. Заскрыптована дзякаваць, ківаць галавою, на шчырыя рэчы паказваць зноў. Мокрыя словы, думкамі з вібра-патокам, імгненна, небачна падменяць агонь.
Пакой дзікаваты, малёваны фарбамі на цэгле будынкаў, мастоў развадных, прыпынкаў не хуткіх і хуткіх сустрэчаў, адчыняе маленькія вочы душы. Убачычыўшы змрокі цемры і света, пагасІць ліхтар менявіта ў тады, калі раніца блытае дзесьці і не бачыць вяртання ў начЫ. Каб не збегчы адразу, канверты набітыя шэрым змаганнем, адпраўляю без адраса-кода, у доўгі канец. А моцнае слова, агульнага выніку не убачыць вялікіх сцягоў. Каметы, Тыбетскія вобразы, жывёлы маленькіх вуглоў, усе на парадзе нягучных жаданняў, у цэгле вялікіх зрачкоў. У словах не чутна ні гука, і сэнс не скрывае працяласць дарог.
Агонь дагарае
дымяцца вуглі
а мы застаемся ў ночы
вяртацца ў светлыя дні |
